Aankomst in Kenia

Daar sta je dan, na een lange voorbereidingstijd weer terug in Kenia. De vlucht naar Nairobi en daarna Kisumu verliepen zonder problemen. Ook een visum voor drie maanden was zo geregeld. Hiervoor moest ik wel drie verschillende formulieren invullen en 1.5 uur in de rij staan maar dat geeft niet. De koffers halen ging bijzonder snel. Terwijl ik het vliegveld af liep dacht ik al, het zou best kunnen dat ze er nog niet zijn. En zo geschiede. Niemand daar. Ik kreeg al snel een berichtje dat ze eraan kwamen, de auto was in gebruik dus ze kwamen met een tuktuk. Maar ja die was ook te laat. Vandaar..  ik kon er wel om lachen. Een prima Keniaans onthaal. Koffers in de tuktuk en rijden maar.

Kantoor

Er werken meer mensen dan drie jaar geleden vooral voor de ministry carepoints, het kinderproject. Fijn om te zien dat de stichting groeit. Ik mocht van pastor Martin (directeur) zelf wat boodschappen gaan doen. Hoe mooi. Direct op een boda boda, fiets taxi, naar de supermarkt. De geuren, kleuren, chaos op de weg. Het echte Kenia. Ik wist ik ben weer terug.

Regenwoud  

Ik ben mijn verblijf begonnen met een tripje naar het regenwoud, kakamega forest, samen met Agaath, Dirk en Suzanne. Zoals al eerder vermeld heb ik met  Agaath in 2009 drie maanden in Kenia gewerkt,op mijn tweede reis kwam ze me opzoeken en nu kwam ze haar zusje halen. Bijzonder om zo de reis te beginnen. Het regenwoud, schitterend. Wat een mooi plek. We hebben flink gewandeld. Een tocht van 4 uur en we hebben een bergje  van 800 meter ‘beklommen’. Het was redelijk stijl,en het koste wat moeite maar wat we te zien kregen was adembenemend, de zonsopgang boven het regenwoud. Toen we aan het uitrusten waren in de prachtige tuin, kwamen ze ons halen.  Ze zagen een slang langs de kant van de weg. En wat voor slang, ze bleven maar zeggen, giftig, heel giftig. Ongeveer een meter lang, redelijk dik en 2 hoorntjes op zijn kop. Zelfs de lokale mensen hielden even stil om het prachtige beest te bewonderen. Wel op enige afstand. Hij was niet snel dus dat scheelde weer. Dirk heeft een paar prachtige foto’s van het dier weten te maken.

Overdracht

Maandag dan toch echt begonnen met de overdracht van Desmond. Het project care and compassion heeft wat veranderingen doorgemaakt om nog meer mensen te kunnen helpen. Het project was altijd bedoeld als ondersteuning maar door de jaren heen werd het steeds meer onderhouden. Nu zijn ze weer terug bij ondersteunen. Ik kreeg ook te horen dat geen internationale vrijwilligers zullen zijn de komende tijd. In oktober komen er een wel paar Amerikanen voor een paar dagen. Desmond woont wel op dezelfde compound, 20 stappen van mijn slaapplaats. We zullen dan ook regelmatig samen eten. Maar het is toch anders dan de vorige keren. Ik moet toegeven dat ik wel aan het idee moet wennen.

Eerste werkdagen met care and compassion

Dinsdag dan toch echt mijn eerste werkdag in de sloppenwijk. Dinsdag en woensdag heb ik al redelijk wat patiënten gezien in huis en het ziekenhuis. Over de patiënten de volgende keer meer. Ik had eigenlijk een beetje gehoopt dat het iets beter zou zijn in de sloppenwijk. Maar helaas is dit niet het geval. De grote wegen worden heel netjes opgeknapt met hulp van de chinezen. Maar zodra je de weg af gaat is het nog niets verbeterd, misschien zelfs wel iets verslechterd. Gammele hutjes, openbare wc: nou ja een gat in de  grond met wat hout eromheen, vuil wat overal op de grond ligt. stroompjes water met een vieze groene kleur die door de sloppen loopt. Rijden met een auto is op de meeste plekken dan ook niet mogelijk.

Zien jullie mij al gaan? Op mijn slippers, rugzak om met eten en wat medicijnen, in de brandende zon lopend door de sloppen, soms springend van steen naar steen om maar niet in de drap te stappen. Op weg naar patiënten in hun kleine hutjes. Vergeleken met Nederland zijn het ongelofelijk kleine huisjes. Meestal 1 kamer met een scheiding van een gordijn in het midden om slaap en woonkamer te onderscheiden. Terwijl je oplet om niet in de drap te stappen moet je ook uitkijken voor de koeien die er lopen, gaten, scheuren op  in de grond en natuurlijk de kinderen die het nog steeds vreselijk interessant vinden om een mzungu, blanken, van dichtbij te zien. Maar wat blijft het mooi werk, mensen bemoeidingen, wat eten brengen, helpen met medicatie en advies.

Eten

Aan het eten hoef ik niet te wennen. Heerlijk, gewoon weer langs de weg, in een gammel hutje wat een restaurant genoemd wordt, heerlijke vis met ugali gegeten. Ook ik eet dit gewoon met mijn handen.Wat erg leuk is dat mensen me herkennen. He you are back! Inderdaad ik ben weer terug!

Ook de projecten zijn weer terug. De eerste staat al online. Nieuw testamenten.

http://www.helpriejanne.nu/doe-mee 

vriendelijke groet,

Riejanne