De kop is eraf

De eerste werkweken zitten er al weer op. Ik werk 4 dagen in de sloppenwijk met Care and compassion. Een dag per week werk ik met kinderen op een ministry carepoint. We kijken de komende weken of dit schema goed te behappen is. We hebben genoeg patiënten. Op bepaalde dagen hebben we besloten om de eerste patiënten met een tuktuk te bezoeken. De tassen zijn gewoonweg te zwaar om te dragen. In ieder geval voor mij. In de wijk tegenover het kantoor, Nyalenda, is het makkelijker, we wandelen gewoon op en neer. Maar 2 dagen zit ik wat verder weg in Manyatta, heen en weer reizen kost te veel tijd. De tuktuk is een goede oplossing. Na een paar patiënten kan de tuktuk weer zijn eigen weg gaan en dragen wij tassen verder zelf. 

Jarig

Heel leuk om een keer in Kenia jarig te zijn. De vrijwilligers zongen me toe, verder ben ik gewoon gaan werken. Na het werken ben ik wel uit eten geweest met Desmond, toch een klein feestje.

Care and compassion

Zoals al eerder beschreven hebben de patiënten in Care and compassion AIDS en zijn zwak. We werken in verschillende gebieden. Ik werk in de sloppenwijken van Nyalenda (tegenover mijn huis/kantoor) en Manyatta, een wijk op ongeveer 20 minuten rijden met plaatselijk vervoer. In Nyalenda staan de hutjes redelijk dicht op elkaar. In Manyatta is er meer ruimte. De meeste hutjes zijn van modder. Maar ook in de sloppenwijk zijn er huisjes van steen. Soms hebben de mensen stroom. Dit is vaak niet van henzelf, maar afgetapt van de buren. Onze patiënten bungelen meestal aan de onderkant van de maatschappij. Ze hebben vaak kleine baantjes zoals: boda boda driver (fietstaxi), piki piki rijders (motortaxi), of verkopen spulletjes van kolen tot eten en kleding. Een veel voorkomend probleem in de sloppenwijken is alcohol.

Hoe proberen we een verschil te maken?

Alcohol is ook een probleem bij één van onze patiënten. Een vrouw, ze ligt in een hoekje op een matras. In het hutje stinkt het naar alcohol. Haar moeder maakt de plaatselijke changa (alcohol) om te verkopen. In en om het huisje staan een paar mannen met al wat alcohol op. Ze hebben respect voor wat we doen en verlaten het huisje zodra ze ons zien. Tijden mijn eerste bezoek was de betreffende patiënt al zwak, maar tijdens mijn tweede bezoek een week later is ze erg verslechterd. In 1 week tijd was ze zo ontzettend dun geworden. Ze houdt vol dat ze echt gestopt is met drinken al een paar maanden. Haar moeder zegt: ‘ ze moet alleen meer eten dan gaat het goed’. Ik heb geleerd om niet teveel mijn wil op te leggen. Ik spreek mijn zorg uit en check of ze echt haar aids medicijnen heeft genomen. Geef nog wat adviezen en we willen naar buiten stappen.

Maar dan gaat ze zitten, staart in de verte en valt om. Vervolgens begint ze over haar hele lichaam te trillen. Het lijkt op een insult. Haar moeder pakt haar beet en probeert met alle geweld melk in haar mond te gieten. Ook al staan de kaken stijf op elkaar. Ik spring bijna op, omdat ik bang ben dat ze de melk zo in de longen giet, wanneer ze niet eerst haar kaken heeft ontwricht. Gelukkig luistert haar moeder naar me en laat haar uit trillen. Ze vertelt dat dit de tweede keer is dat ze dit doet. ‘Het komt door te weinig eten’. Wanneer ze ophoudt met trillen, gaat haar moeder weer aan de gang met de melk. De patiënt reageert bijna niet tijdens het naar binnen gieten, maar dan ineens braakt ze alles uit. Ze komt weer langzaam bij. Ik stel voor om naar het ziekenhuis te gaan. Het nieuwe beleid is dat 50% van de rekening betalen. Deze mensen verdienen genoeg, dus het moet mogelijk zijn. Zonder ziekenhuis geloof ik dat ze zeker zal overlijden. Haar moeder houdt echter vol dat dit niet nodig is. Daar zit je dan. Kijkend naar beelden waarvan je weet dat ze geen goede afloop hebben. Ik kan mensen niets dwingen, zeker niet als blanke. Ik hoop en bid dat ze toch naar me zal luisteren. De volgende dag staat moeder voor de poort van kantoor, ze hebben de vrouw toch op laten nemen. Gelukkig, dat is een pak van mijn hart. Gelijk ga ik richting in het ziekenhuis om te kijken of ik haar kan helpen, aangezien de artsen wat onderzoeken willen uitvoeren.

Ziekenhuis-ervaring

De ziekenhuizen blijven een bijzondere ervaring. Wanneer je opgenomen wordt in een van de plaatselijke overheidsziekenhuizen, moet je eerst betalen voordat ze iets doen. Dus ook wanneer je stervende bent, moet je eerst een registratiekaart halen. Dan mag je terugkomen bij de dokter. Vervolgens gaat hij bedenken wat voor testen hij wil uitvoeren. Deze moet je weer eerst betalen. Vervolgens ga je met de patiënt naar het onderzoek om daarna weer naar de dokter te gaan. De patiënt ligt dan nog niet eens in bed. Dit bovenstaande proces had de familie al doorlopen en ze lag inmiddels op de afdeling. De dokter wilde verschillende bloedtesten. Ik ga eerst maar eens vragen hoe duur het is. Laten we zeggen, het was flink aan de prijs. De lab test was duurder dan 3 dagen ziekenhuis opname. Ik heb de arts verteld dat we dat niet gaan doen, waarop de laboratorium medewerker zegt: ‘oh, ik heb nog wel een vriend die kan ik wel even bellen. Hij doet het wel goedkoper’. Eh wat?! Dat werkt dan in een ziekenhuis.

Vervolgens vertelt hij dat het meeste vandaag niet gedaan kan worden omdat er niet genoeg mensen zijn. Ik betaal voor 1 bloedtest en ga naar de dokter. De bloedtest wordt gedaan. De patiënt ziet er al beter uit dan de dag ervoor. Dit komt vast door alle antibiotica. In Kenia hebben ze een wat ander beleid wat antibiotica betreft dan Nederland. Hoe meer en langer, hoe beter. Ook hier geld eerst betalen en dan geven. In negen van de tien gevallen moet je eerst buiten het ziekenhuis de medicatie gaan halen. Met al die antibiotica die de dokter voorschrijft, knappen de meeste patiënten weer goed op. Ik zal niet uitwijden op de kans van resistentie.

Overige patiënten

Dit was nog maar 1 patiënt. Er zijn gelukkig ook veel patiënten die goed opknappen. Wanneer we in hun hutjes komen, knappen ze op. Ze nemen hun medicatie in, eten en drinken beter. Ze zijn dankbaar voor de hulp die we bieden. Er blijven altijd patiënten die niet willen of kunnen luisteren, maar daar de volgende keer meer over.

Weer

Elke dag is het lekker warm, ongeveer 30 graden. Het is dan soms ook flink zweten geblazen, maar ik begin er al langzaam aan te wennen. Het motto is veel water drinken en je niet al te druk maken. Soms worden we na een hete dag getrakteerd op een flinke onweersbui. Het onweer knettert dan enorm en het water wat uit hemel valt, is ongekend. Op kantoor hebben we ramen die niet meer goed dicht kunnen. Het gevolg was dan ook wat wateroverlast. Gelukkig is dat op te lossen met een dweil-sessie.

Bijbels

Het project loopt nog en we gaan de goede kant op! Sommige mensen zullen het misschien niet begrijpen, maar de patiënten zijn zo blij met de bijbel. Ik zal de glimlach op 1 van mijn patiënten zijn gezicht niet snel vergeten. 

Green grams

Mama Phillister, een vrijwilligerster die al jaren voor Christ’s hope werkt, heeft mij 3 jaar geleden geleerd om green grams te maken. Zondag ben ik aan het koken gegaan. het smaakte goed! De grote test was natuurlijk mama zelf. Mama is één van de weinige Kenianen die wel haar echte mening geeft wanneer je het vraagt. Ze miste alleen een klein beetje zout en water. Maar de smaak was volgens haar goed. Dus ik wat mij betreft is deze missie geslaagd!

Tot de volgende keer!

Lieve zonnige groet,

Riejanne