Voorbereidingen op zijn Keniaans

We krijgen 8 gasten (5 Amerikanen, 2 Oegandezen en 1 Tanzaniaan) op bezoek.
Een aantal slapen bij ons op kantoor, een aantal slapen in een guesthouse vlak bij kantoor. Twee Amerikanen heb ik al eens eerder ontmoet tijdens één van mijn vorige reizen naar Kenia. Ze werken voor Christ’s Hope Amerika. Voordat onze gasten komen, hebben we nog wat uitdagingen met de douche. Het warme water is echt te heet. Er komt een loodgieter om de douche te maken. Hij gaat aan het werk en sloopt een deel van de muur. Na een paar uur dicht hij het gat weer. Volgens hem is alles weer in orde. Ik controleer de douche en op dat moment komt er water uit. Helaas was de reparatie van korte duur. Later op de avond kwam er helemaal geen water meer uit de douche. Het was dus nog slechter dan voorheen.

De beste man kwam terug en klimt op de zolder waar de tank met 3000 liter water staat. Hij legt uit dat er waarschijnlijk lucht in de leiding zit. De pijpen losmaken is volgens hem de enige manier om het op te lossen. Dit was al eens eerder gedaan, voordat ik er was. Toen hadden ze een tijdelijk een heel groot zwembad op kantoor.  Je begrijpt onze reactie: " Nee! Zit nergens meer aan." Wij dachten: "Wat is dit voor prutser".

De volgende dag belde pastor Martin iemand anders. Ik weet niet wat hij gedaan heeft, maar binnen 15 minuten was hij weer weg. Het water was terug en de temperatuur prima. Bovenop het prutswerk had de eerste loodgieter ook ons gereedschap meegenomen. Maar goed, eind goed al goed! Een paar uur voor het arriveren van onze gasten deed de douche het in ieder geval weer prima. 

Het werk van het team

Wat was het leuk om oude bekende weer te zien. Daarnaast was er een getrouwd stel en een dominee uit Amerika. De twee Oegandezen waren hier om te kijken of ze in Oeganda kunnen starten met Christ’s Hope. Het grootste doel van het bezoek was de audit van het kinder project. Dagen lang werd vergaderd, formulieren en mappen bekeken.  Er werd bekeken wat goed gaat en wat er beter kan. Heel goed dat dit gedaan werd. Care and compassion werd niet geaudit dus wij gingen ‘gewoon’ aan het werk. Het stel en de dominee gingen mee met Desmond en mijzelf, ze waren erg geschokt. Ze vonden het maar bijzonder wat we deden. Naast al de serieuze dingen hebben we ook veel lol gehad. Het was een zegen om ze op bezoek te hebben.

Ministry care point Ombeyi

Op zaterdag gingen we allemaal naar een carepoint in Ombeyi. Zo kon iedereen zien wat er echt gebeurd en dit vergelijken met de verhalen en documenten. Ik heb het bijbel verhaal verteld aan de kinderen. Daarna waren er genoeg mensen om de kinderen bezig te houden. In de keuken hadden ze meer hulp nodig met het maken van de chapati’s (een soort roti). Het is een arbeidsintensief proces. Het duurde even maar na een tijdje waren de chapati’s rond en de juiste dikte. Wat heerlijk om gewoon aan het werk te zijn, daar geniet ik echt van!

Wanneer ik in de sloppenwijk loop hoor ik de hele dag Mzungu, Mzungu (blanke). Geloof mij dat is voor een uur leuk maar elke dag ‘Mzungu, how are you, I am fine’ te horen gaat vervelen. Ik probeer het soms te negeren maar helaas. Ze kunnen me al van ver zien en soms denk ik wel eens dat ze voelen of ruiken dat ik in de buurt ben. Maar dit was goed, gewoon samen werken en na een paar uur hard werken waren de chapati’s klaar. Ze waren heerlijk!

Vervolg patiënt uit de vorige blog

De patiënt waarover ik mijn vorige blog sprak, is helaas overleden. Eigenlijk 2 x. Dat kan, hoop ik, alleen in Afrika. Wat is er gebeurd? Ze ging elke dag een beetje achteruit. Toen ik weer op bezoek ging, zag ik dat ze er heel slecht aan toe was. Ik vroeg de familie wat de dokters nog deden. Natuurlijk wist ze het niet. Het is hier heel normaal om niets te weten. Elia (mijn collega) ging toch maar eens vragen wat er allemaal gebeurde. Volgens de verpleegkundige die even bij ons kwam staan, trok de patiënt haar infuus eruit en wilde haar moeder niets weten van behandelen. Geen voedingssonde, niets.

Volgens de moeder zou het allemaal haar dood betekenen. Wat onwetendheid al niet teweeg kan brengen. Ik heb geprobeerd om uitleg te geven over de verschillende behandelingen. Maar ze wilde en kon het niet geloven. Volgens de verpleegkundige wilde ze haar ontslaan uit het ziekenhuis, omdat ze niets meer wilde.

Na even nadenken bedacht ik dat dit een verkapte manier was om te zeggen dat ze ging sterven. Het feit dat iemand gaat sterven, zeg je niet hardop (ook al zijn alle signalen duidelijk). Dit is voor mij soms erg moeilijk, maar probeer daar goed en zo kwaad als het gaat mee om te gaan. Ik kon wel even naar de zusterpost lopen voor meer informatie. De zuster zei: "Het is nu in Gods hand". Ik wist genoeg. De patiënt wilde iets zeggen, na goed luisteren hoorden we "Help". Ik kon ook zien dat ze benauwd was. Wat erg om dat te horen en niets te kunnen doen. Ze wilde nog even recht op zitten. We kregen haar rechtop, maar al snel wilde ze weer liggen. Elia sprak verder met de dokter, ik sta bij de patiënt, ik zie dat ze wegzakt en niet meer ademt. De dokter heeft niets door. Ik vraag hem even bij de patiënt te kijken. Er is inderdaad geen ademhaling en blijkbaar geen pols.

De dokter doet iets wat lijkt op reanimatie, dat wil zeggen hij drukt 2 op haar borst, denkt te hoog te zitten om vervolgens nog een poging vlak bij de maag van de patiënt te doen. Dan stopt hij, kijkt nog een keer, doet haar ogen dicht en brengt een laken over haar gezicht. De familie en dokter lopen weg. Elia en ik blijven achter.

Ze zijn net weg en we hebben de indruk dat ze weer begin te ademen. Er kwam namelijk een geluid onder het laken vandaan. Stel je even voor, daar sta je dan, tijdens bezoekuur alle ogen gericht op de blanke en het geluid wat onder het laken vandaan komt. Een vrouwelijke bezoeker van één van de andere patiënten loopt naar mij toe en samen halen we het laken weg. Ze ademt inderdaad weer en even later kijkt ze me aan. Ik weet dat het niet voor lang zal zijn, maar toch. Ze is weer terug terwijl de dokter haar dood had verklaard. Je ziet iedereen denken. Hoe deed die mzungu dat?

Vervolgens gaan we snel op zoek naar een dokter en de familie. Elia en ik besluiten niet lang daarna weg te gaan, voordat ze helemaal gekke dingen gaan denken als ze weer overlijd. Ik krijg nog een dikke knuffel van haar zus.

Uiteindelijk duurde het nog ongeveer 16 uur voordat ze echt overleed. Misschien iets korter, want Desmond ging de volgende dag kijken en trof haar overleden aan, terwijl de familie dacht dat ze nog leefde. Dit soort momenten gebeuren denk ik echt alleen in Afrika. Ik zal de gezichten, en ook mijn gezicht, niet snel vergeten toen ze weer terug kwam .

90%

Het project van de Bijbels is bijna rond. Wie maakt me los van nog 2 Bijbels? Heel bijzonder dat alle Bijbels bijna zijn verkocht. Alvast enorm bedankt!

klik hier voor het bijbel project

Foto’s

De foto’s volgen in de loop van volgende week, het internet gaat hier af en toe ook op z'n "Keniaans".

Tot de volgende keer!

Vriendelijke groet,

Riejanne