Het plan voor eerste kerstdag was dat de big seven zou komen eten, maar een paar weken voor kerst wisten we al dat de big seven niet compleet zou zijn. Jeremiah lag in het ziekenhuis. Het plan werd veranderd, na het eten zouden we op bezoek gaan bij hem. Het werd helaas nog anders, Jeremiah stierf op kerstavond. We besloten de kerstlunch wel door te laten gaan. Ondanks het gemis, was het een hele fijne en mooie kerst. Mama Philister kookte aardappelen en kip en Desmond maakte kalkoen. Deze hadden we de avond van tevoren alvast klaargemaakt. Onze oven heeft namelijk wat kuren en de aanwijzingen op de knoppen zijn weg. We kunnen de temperatuur en stand niet zien. Elke half uur stonden we samen naar de kalkoen te staren of het goed ging. Uiteindelijk was hij heel goed gelukt. Het was een waar feestmaal. Wat was het geweldig om de maaltijd met (oud-)patiënten te vieren. Prachtig om te zien dat ze het goed doen. Ook al lopen een aantal nog met stokken en lopen ze niet hard, ze leven nog & ze kunnen genieten van het leven. Ook hier geldt: wat de boer niet kent, dat eet hij niet. Toch probeerden de meesten de kalkoen, maar de kip van mama bleef toch favoriet. Na het eten hebben we even uitgerust. Daarna zijn we allemaal de landrover ingestapt om in de stad te gaan kijken. Iedereen schijnt dan rond te lopen. En inderdaad, iedereen is mooi aangekleed en paradeert in de stad. Bij het grote park is het druk. Ik vraag aan Desmond of Abrahim en ik er rond mogen kijken. We stappen uit. Een soort Koninginnedag maar dan met alleen maar zwarte mensen en 1 blanke vrouw. De mensen konden spelletjes doen, op de foto enz. Ik heb me prima vermaakt!

Update patiënten

De man waarover ik in mijn vorige weblog sprak, is overleden. Hij was zelfs al begraven toen we nog een keer kwamen kijken. Het kan snel gaan. Ik heb ook goed nieuws; de vrouw uit mijn vorige blog is ontslagen uit het ziekenhuis en is lekker thuis. Ik had schoenen gevonden, maar die waren net te klein. Ik waag nog een poging deze week. Ze moest de kerst wel in het ziekenhuis vieren, maar voor het nieuwe jaar was ze dan toch echt thuis. Ze eet meer, oefent wat. Ik heb goede hoop. Al weet ik dat haar situatie nog erg fragiel is. Ik ben blij dat we in ieder geval nog wat langer van haar prachtige glimlach en sprankelende ogen mogen genieten.

Koken met mama.

De eerste dag van het nieuwe jaar begon ik met 2 lessen:
Les 1 - hoe kook ik met kolen?
Les 2 - hoe ontleed ik een vis?
Samen met mama Philister heb ik buiten op een jiko (een typisch metalen formuis die ze in Kenia gebruiken) de aardappelen en vis klaargemaakt. Het was een geslaagde dag. Na het klaarmaken hebben we samen in de schaduw genoten van het feestmaal.

Vakantie

De afgelopen twee weken had ik officieel vakantie. Ik heb dan ook wel een paar dagen rustig aangedaan, gezwommen met 2 Duitse meiden die ik hier heb leren kennen en kerst gevierd. Af en toe toch even gewerkt. Zo ben ik ook op bezoek geweest bij een jongen van het carepoint in Nyahera. Hij heeft een wond op zijn been. De wond bestaat al een paar jaar. Hij houdt namelijk erg van voetbal. Probeer een 14 jarige jongen maar uit te leggen dat hij niet mag voetballen. De wond zag er redelijk uit. Ik heb de wond verbonden en een poging gedaan om hem streng doch rechtvaardig toe te spreken. Of het zal helpen vraag ik me af. Desmond had ons een stuk op weg gebracht met de auto. We moesten nog een klein stukje met een matatu (minibus) en een stuk lopen.  Dan kijk je eens rond en besef je ineens in wat voor prachtige omgeving je bent. Je zou hier gewoon op een zondagmiddag rond willen lopen. Nyahera ligt in de heuvels. Het uitzicht is prachtig, hier en daar liggen grote rotsblokken. Gewoon een plaatje. Natuurlijk had ik mijn camera niet bij me. Wat is het dan geweldig om hier rond te mogen lopen en dan ook nog anderen te helpen. Twee vliegen in één klap. 

Begrafenis Jeremiah

Toen werd het vrijdag, de dag dat Jeremiah begraven werd. We gaan niet naar elke begrafenis, maar deze man had toch wel een speciaal plekje in ons hart. Hij was ook al lange tijd onze patiënt. Zelfs in 2011 was ik bij hem geweest. Hij was een paar weken geleden nog zo sterk. De sterkste van de big seven. Toen we in oktober de big seven uitgenodigd hadden, was hij de leider van de club. Hij hielp de anderen waar hij kon. Nu is hij er niet meer. Zijn sterven ging in de omgeving niet onopgemerkt. Desmond was bij het overlijden van Jeremiah in zijn huis. Nog voordat hij zijn laatste adem uitgeblazen had, vochten de broers letterlijk om het stuk land van Jeremiah. De buurt was niet echt onder de indruk van deze vertoning. De familie zorgde niet goed voor Jeremiah toen hij nog leefde. De mensen in de buurt wisten dit. Alleen één broer deed zijn best voor hem te zorgen. De meeste broers hebben geld en een aantal wonen in Nairobi. Tijdens zijn ziek zijn, waren ze er niet. Wij wisten wel wat er ging komen. Bij de begrafenis zouden ze komen en met geld gaan smijten. Inderdaad een dure kist, Jeremiah in pak, dure bloemen. Desmond was in Nairobi dus ik ging samen met een aantal plaatselijke vrijwilligers naar de begrafenis. Ik had al wel eens een begrafenis in Kenia meegemaakt. Maar het blijft toch erg bijzonder om zoiets persoonlijks mee te maken in een andere cultuur. Alles werd vertaald van luo naar swahili. Maar ondanks dat had ik genoeg te bekijken. Alles is anders; mensen komen en gaan wanneer ze willen. Er is geen vast schema. Verschillende mensen zeggen wat, dan wordt er gezongen. En wat duurt het lang! Nadat wij er vier uur waren, was het bijna afgelopen. De broer en moeder spraken ook, ze vertelden beiden dat de relatie niet goed was in de familie. De broer zei: "Ik dank alleen mijn vrouw. De rest heeft niets gedaan." Dit is net als in Nederland niet netjes om te zeggen op een begrafenis. De dure kist met Jeremiah in pak, werd naar het graf gedragen een paar meter van zijn huis. Hij mag nu rusten. Toen ik daar zat in de midle of nowhere op een soort bananenboerderij, een begrafenis bijwonend voelde ik me zo bevoorrecht om dit bij te mogen wonen.

De terugweg was nog een kleine uitdaging. De auto kreeg op de heenreis al wat kuren. Er kwam rook uit het voorste wiel. Na een korte stop zijn we langzaam doorgereden naar de begrafenis, maar nu moesten we weer een uur terug. Ik vroeg nog met een glimlach of ze de anwb kenden. Maar dat kennen ze hier niet. Wel had Tony het telefoonnummer van de garage. De garage vertelde dat er waarschijnlijk wat vloeistof lekte, mogelijk van de remmen. Maar we konden wel naar huis rijden. De terugweg was een flinke heuvel naar beneden. Dat betekent dat je regelmatig moet remmen. Tony werd stil. Onderaan de heuvel begon ik wat te ruiken: "Tony, ruik je het ook?" Laten we maar even stoppen en alles tot rust laten komen. We hadden de hele dag nog niet gegeten en bij toeval stopte we voor een kraampje met eten. Ik kocht voor iedereen wat te eten. We maakte er maar een gezellige boel van. Toen het roken weer gestopt was, besloten we weer langzaam verder te rijden. We waren blij dat we weer thuis waren. Ach, elke dag is hier een avontuur.

Start

Maandag beginnen we allemaal weer ‘gewoon’ met werken. Ik ben dankbaar voor 2014 en ik zie uit naar 2015. Ik hoop dat ik kan blijven tot mei. Maar die kans wordt steeds kleiner. De papieren liggen weer bij een andere commissie en daar gaan ze 15 januari naar kijken. Kom eind januari maar weer terug, zeggen ze dan. Maart komt op die manier wel erg snel dichtbij. Maar daar denk ik maar niet teveel aan. Ik probeer alles maar intens te beleven. Het is niet in mijn hand. Over vijf weken komen Johan (mijn broertje) en mijn moeder langs. Daar zie ik naar uit!

Projecten

Met de projecten gaat het erg goed. Enorm gaaf dat de uniformen net voor de kerst verkocht waren en de voedselpakketten zijn ook al weer uitverkocht! Het nieuwe jaar beginnen we met een nieuw project; medicijnen.Voor € 5,- kunt u medicijnen sponsoren. Voor meer informatie klik hier 

Groet,

Riejanne