Lopen in de sloppenwijk

Ik wil jullie meenemen in de sloppenwijken. Ik werk voornamelijk in twee wijken. Manyatta en Nyalenda. Nyalenda is de wijk tegenover ons kantoor/huis. Manyatta ligt op ongeveer 20 minuten rijden met lokaal vervoer. De huisjes in beide wijken bestaan voornamelijk uit een houten frame met modder ertussen als muur, met één of twee kamers. Wanneer het één kamer is, wordt de kamer in tweeën gedeeld door een laken. Achter het laken staat het bed. De huisjes zijn niet groot. De inboedel is vaak niet veel en wat er staat, is kapot. De huisjes staan soms dicht op elkaar maar op veel plekken is er genoeg ruimte. In Nairobi heb je sloppenwijken waar alles op elkaar gebouwd is. Dat is hier niet zo. Er staan zelfs wat huisjes van cement en soms staat er ineens een mooie woning in het midden van de wijk.

Manyatta heeft meer ruimte dan Nyalenda en de stukken land zijn groter. Het land in Nyalenda en Manyatta is privé, niet van de overheid. Er bestaat geen bewegwijzering in de wijken. Je weet de richting door gebouwen, scholen en kerken in de buurt. De ruimte tussen de woningen zijn eigenlijk geen wegen te noemen. Misschien paden met obstakels. De paden liggen bezaaid met vuilnis. Een prullenbak kennen ze niet. Openbare toiletten bestaan uit een diepe kuil met een beschutting eromheen. Wanneer het heeft geregend veranderd het water in de kleuren bruin en groen. Kinderen lopen hier met blote voeten doorheen. Zoals u begrijpt is dit niet heel hygiënisch.

De laatste weken is er bijna geen regen gevallen en bestaat de grond voornamelijk uit kuilen en scheuren. Af en toe nog een plas met modder. Eigenlijk loop ik altijd achter de plaatselijke vrijwilligers aan om te kijken welke route zij nemen. Op een dag komen we aan bij een flinke plas modder. Springen ging niet, dat was te ver. We hadden keus. Of een paar wankele stenen of een soort van bruggetje wat er ook niet heel stabiel uit zag. Ik dacht: ik ben hier nu lang genoeg, ik kan zelf de beslissing wel nemen. Ik nam de stenen. Het bleek een verkeerde inschatting. De stenen waren niet stabiel genoeg en binnen een paar seconde stond ik met beide benen in de modder, tot over mijn enkels. Ik kom niet meer bij van het lachen, tranen stroomden over mijn wangen. Mijn collega moest ook erg lachen. De kinderen konden mij alleen maar aanstaren. Gelukkig waren er vriendelijke mensen die me water gaven om mijn voeten weer zichtbaar te maken.

Wanneer het wel heeft geregend, is het soms echt een uitdaging. Hele stukken van Manyatta zijn dan niet begaanbaar. Dan lijkt het net een survivaltocht voor gevorderden. De mensen leven gewoon door. Zij maken zich er niet al te druk om. Ze springen wat verder, leggen extra stenen in de modder en anders lopen ze gewoon een stukje om.

Ook ik begin aan het zicht te wennen van vuile straten en dubieuze kleuren water. Ik spring en kijk goed om me heen welke weg het beste is. Op zich een goede voorbereiding mocht ik ooit de Kilimanjaro willen beklimmen! 

Patiënten

De patiënt uit mijn vorige blog, degene met de schitterende ogen, is helaas toch overleden. Ze had te weinig reserve over om alles te doorstaan.

We vonden vorige week een 16-jarig meisje. Ze was nog niet getest op HIV. Mijn collega’s lieten haar testen. Ze was positief, maar ook heel erg ziek. Ze brachten haar direct naar het ziekenhuis. De eerste dagen ging het redelijk, maar daarna ging ze hard achteruit, met de dood tot gevolg. Op zo’n moment vraag ik me af; waarom? Wat heeft dit voor nut? Iemand van 16 jaar is te jong om heen te gaan. Heeft dan alle voorlichting die er wordt gegeven in het land geen nut? Gelukkig blijft zo’n gevoel niet lang hangen. Ik denk dan aan de patiënten die nu wel sterk zijn. Ik word er aan herinnerd dat wat er ook gebeurd:  God is erbij. Ook al begrijpen wij het niet. God ziet het, Hij weet het, Hij troost. Ik geloof met heel mijn hart en ziel dat God bestaat. Vanmorgen lazen we een stuk uit de bijbel Hebr 11:1 Het geloof nu, is de zekerheid der dingen die men hoopt, en het bewijs der dingen die men niet ziet. Ondanks dat het heftig is, ben ik dankbaar dat ik hier mag werken.

Beestjes en water

Hier in Kenia houden ze andere huisdieren dan in Nederland. We hebben Tom, onze kat. Ik mag het beest graag. Hij bewaakt de garage, hij vangt daar de ratten en kakkerlaken. In de tuin hebben we af en toe kleine slangen. Daar heb ik verder geen last van. Tot zo ver gaat het goed. Dan de muggen, dat wordt al vervelender, want ze komen rond zes uur uit hun slaap en beginnen gelijk te steken. Maar kakkerlakken en bedwantsen (bloedzuigende parasieten), die zijn vreselijk! Wanneer je 1 kakkerlak ziet, weet je dat er meer zijn. Ik begon er steeds meer te zien. Ik was dapper genoeg om de eerste met een spuitbus ‘doom’ ze te lijf te gaan. Gelukkig heeft mamma Philister ons geholpen door het huis met een giftig goedje te behandelen. We moesten de hele dag het huis uit. Ook de bedwantsen, die we als cadeau meekrijgen van de patiënten, waren allemaal gedood. Ik weet dat ze weer terug komen, maar voor nu is het fijn.

Toen alle beestjes weg waren, kregen we een andere verassing: Water in de gang! Waar kwam het vandaan? Onmiddellijk waren we bang voor de tank van 3000 liter die op het dak staat. Twee jaar geleden (ik was er toen niet) was het huis al een keer overstroomd. Het leek niet van boven te komen. Voor de zekerheid hebben we toch maar een loodgieter gebeld. "Ik kom er aan",vertelde hij aan onze collega over de telefoon. De volgende ochtend was hij er nog niet. Gelukkig verdween het water weer vanzelf. We maken er ons maar niet al te druk om. Ik moet dan toch wel erg lachen. ‘Ik kom zo’ heeft hier dan toch een andere betekenis. 

Project

Om al onze patiënten te kunnen helpen, hebben we veel medicatie nodig. Voor 5 euro kunt u medicijnen kopen voor onze patiënten. Klik hier voor meer informatie.

Ik wens jullie weer een mooie week toe.

Groet,

Riejanne Neven