Laten we afspreken bij een boom.

Het werk blijft elke dag weer voor verassingen zorgen. Zo ook op een dinsdag. Moureen, mijn collega, en ik bezoeken patiënten in de wijk Manyatta. De week ervoor kwamen we in de wijk een zeer magere jonge vrouw tegen. We dachten beiden dat dit een perfecte patiënt voor ons zou zijn. Maar ja, kun je iemand zo maar aanspreken op straat? Moureen vond van wel: ‘Hallo, wij zijn van Christ’s hope en we bezoeken mensen die heel ziek zijn en u ziet er redelijk ziek uit’. Ik vond het gewaagd, maar het werkte. De vrouw was zeer vriendelijk en zou het fijn vinden wanneer we haar kwamen bezoeken. Ze was onderweg naar de fysiotherapie en vroeg of we een andere dag konden komen. Dus nu was het zover. Ze had tegen Moureen gezegd dat ze vlak bij een grote boom woonde (de naam van de boom ben ik kwijt). Moureen dacht wel te weten welke boom. Nu is Manyatta alles behalve een bos, maar een paar grote bomen staan er wel. Eenmaal bij de boom belden we haar op. Haar telefoon gaf geen gehoor. Hij was buiten gebruik. Er zat niks anders op dan even rond te vragen. De eerste vrouw wist niet waar ze woonde. Maar ze verwees ons naar een huisje. Deze vrouwen wisten wel over wie we het hadden, maar wisten niet precies waar ze woonde. "Probeer het bij die grote boom. Hij is van hetzelfde soort". Natuurlijk, we lopen gewoon nog een stukje verder. Het is maar 35 graden en we hebben maar een paar kilo op onze rug.

Bij de tweede boom vroegen we opnieuw naar haar. Wederom wisten ze wel wie ze was, maar niet waar ze woonde. Gelukkig deed op dat moment haar telefoon het weer en belde ze ons. "Wij staan bij die en die boom", vertelde Moureen haar. "Oke, ik kom eraan". Na 10 minuten belde ze ons weer: "Ik sta bij de boom. Ja, wij ook". U snapt het, wederom de verkeerde boom. We spreken wel af bij een ander punt, bij een andere boom. Na wat aanwijzingen op weg naar boom drie. Deze boom stond weer op 15 minuten lopen. Gelukkig vonden we haar. Onderweg naar haar huisje liet ze ons de boom zien die ze oorspronkelijk bedoelde, boom vier. Het was alles behalve een grote boom. Maar goed, wederom een grappig avontuur op zoek naar een patiënt. Ze is erg zwak en mager. Ze kampt met vele problemen. We zijn blij dat we haar kunnen helpen.

Dankbare patiënt

De afgelopen weken hebben we meerdere nieuwe patiënten in ons programma opgenomen. Onder andere een man. Hij is klein en mager. Hij heeft een vrouw die groot en wat gezet is. Ze zijn een mooi duo. Hij had diarree en gaf veel over. Lopen gaat moeilijk doordat hij zo zwak is. Naar het toilet kan hij niet alleen. De dokter heeft medicijnen voorgeschreven en ik geef hem nog wat tegen de misselijkheid. De week erna kwamen we weer op bezoek. Zijn vrouw vertelt dat hij eraan komt. Ik kijk door de deuropening naar buiten en zie hem lopen met een stok, alleen! We waren ongelofelijk verbaasd. Hij vertelde verrukt dat hij niet meer overgeeft en sinds vanmorgen weer alleen met zijn stok kan lopen. Hij bleef God en ons enorm bedanken. U snapt denk ik wel dat dit mooie momenten zijn om mee te maken. Dit is allemaal mede dankzij u en jou. Zonder jullie had ik hier niet geweest. En zonder het geld wat jullie overmaken via de projecten konden we niet zoveel mensen helpen.

Brand

Afgelopen zaterdag had ik afgesproken met een oud collega in de stad. Ik zou even een soda drinken. Toen ik achterop de boda boda zat, zag ik dat ze het vuil in de goot aan het verbranden waren. Op zich niet gek, dat doen ze hier vaker. Ik dacht wel even dat dat toch wel riskant is met de droogte. Maar er zal vast wel iemand opletten. Ik zit nog geen kwartier een soda te drinken of Desmond belt. "Er is brand naast ons en de vlammen komen over de muur. Ik denk erover om de twee patenten te evacueren. De brandweer is er, maar het water is op. Ze zijn nieuw water halen." Natuurlijk ga ik zo snel mogelijk terug. De stad ligt op een heuvel. Op weg naar beneden zag ik  de zwarte pluimen, voor mij snelde de brandweer voor de tweede keer. Toen ik aankwam waren de vlammen minder hoog, maar nog altijd indrukwekkend. Ze kwamen in ieder geval niet meer over de muur heen.  Ik keek direct de sloppen in want vanaf de fiets had ik nog een zwarte wolk gezien.  Ik wees ernaar. Het was in de sloppenwijk. Mijn collega’s schrokken, aangezien zij daar in de buurt wonen. Ze vertelden me dat de brandweer niet in die wijk komt.  Ik ben verbaasd en ook weer niet. Ik snap dat een brandweer auto niet goed door de sloppenwijken heen kan rijden, maar hij kan op zijn minst een stuk in de buurt komen. Anders kunnen ze misschien met een kleinere auto? Maar nee, in de sloppenwijk moeten ze zichzelf maar redden.

Wat triest, in het rijke gedeelte wordt geblust, maar in de arme wijk niet. Wat is het toch oneerlijk verdeeld. Wij wonen precies op de grens van rijk en arm en zien dus goed de verschillen.

Er was dus 1 bluswagen en deze raakte voor de tweede keer leeg. Hij ging opnieuw water halen. Na bluspoging drie was het vuur redelijk uit. Het smeulde de hele nacht nog na. We waren natuurlijk enorm blij dat ons niets is overkomen en dat er bij de brand geen gewonden waren gevallen. Maar tegelijkertijd voel je je machteloos dat de brand in de sloppen niet geblust wordt. Na wat telefoontjes van mijn collega’s wisten we dat de brand gelukkig snel uit was in de sloppen. Het geeft maar aan hoe droog en warm het is.

De volgende dag heb ik dan toch maar een duik genomen in een zwembad dicht in de buurt om zelf een beetje af te koelen. 

Projecten

Wat was het bijzonder om te zien dat na 1 mailtje zoveel respons kwam. Enorm bedankt! Op dit moment staat er nog 1 project online: wederom voedselpakketten. Dit blijft een bittere noodzaak om de patiënten te kunnen helpen. Er is voor elke patiënt 1 voedselpakket online gezet. Hopelijk gaan we dat nog redden voordat ik weg ga. Misschien, wanneer we nog iets kleins nodig hebben zet ik dat er nog op.

Namens alle patiënten bedankt! 

Lieve groet,

Riejanne