De regen is een zegen. Ik zat achterop een boda boda (fiets taxi) en de man probeerde een gesprek aan te gaan. Het was gebrekkig, maar erg leuk. Hij had het over de regen. Al fietsend moest hij flinke plassen ontwijken. Hij bleef maar zeggen: "rain: good, not rain: not good, price down". De prijzen van rijst, maïs, groenten en fruit waren de afgelopen weken flink opgelopen. Ik kon niet begrijpen hoe de mensen rond konden komen. Nu de regen gekomen is kunnen de mensen weer gaan zaaien en oogsten.

De modder viel deze week nog mee in de sloppenwijken. Ze hebben de afgelopen weken zich (zo goed en zo kwaad als dat ging) voorbereid op de regen. Uit de goten is het vuil verwijderd en nieuwe goten werden gegraven. Afgelopen week waren mannen bezig om van grond en vuil een stuk weg op te hogen. We weten dat wanneer de regen aanhoudt, sommige stukken niet begaanbaar zullen zijn. Ik zal toch iets meer moeten oefenen in het springen en evenwicht bewaren op stenen en richeltjes. Julie horen het vervolg hierop!

Wondbehandeling in het ziekenhuis

We hebben een jonge vrouw in ons programma. Ze is geestelijk wat zwak. Haar ouders zijn al jong overleden. Haar oom en tante zorgen voor haar. Ze hebben een kleine kamer voor haar gehuurd, zodat ze wat privacy heeft en toch een beetje leert om voor zichzelf te zorgen. Ze heeft AIDS, maar ze vindt het lastig en soms onnodig haar tabletten op de juiste tijd in te nemen. De buurvrouw helpt haar daarmee. Wij komen een paar maanden helpen. Deze jonge vrouw zal haar hele leven ondersteund moeten worden. Maar beter iets dan niets. Een paar weken geleden liet ze haar been zien, opgezet en pijnlijk. De kliniek schreef een antibiotica voor. Dit heeft niet geholpen. Een tweede antibiotica-kuur deed ook weinig tot niets. We belden haar oom op dat we haar wel mee zouden nemen naar het ziekenhuis. Deze arts vond dat hij de wond open moest maken met een kleine operatie. Daar was ik het helemaal mee eens. Deze kleine operatie werd gepland. De afspraak was na twee weken. Na 1,5 week barste de wond zelf al open. Wat op zich een positief gevolg had, aangezien de pijn daardoor een stuk minder werd. Openmaken was niet meer nodig in het ziekenhuis, maar we besloten wel naar de doktor te gaan voor verdere beleiding. Moureen (mijn collega) zou haar meenemen. Ik zou later aansluiten, omdat we ook nog andere patiënten moesten bezoeken. Ze gingen het proces in. Eerst in de rij voor registratie, daarna in de rij voor de dokter. Eenmaal bij de dokter vertelde ze Moureen dat ze nog iets extra's moest betalen omdat dit een specialist is. Ze had een foto nodig van het been. Moureen ging weer in de rij om de 50 bob extra te betalen. Daarna ging ze samen met de patiënt op weg naar het andere ziekenhuis voor een foto. Want, je zult het niet geloven: in het grootste ziekenhuis in de provincie is het röntgenapparaat al 2 weken kapot! Dus iedereen moet naar een ander overheidsziekenhuis. Ik denk dat u zich kunt voorstellen hoe lang de rijen daar op dit moment zijn. Op zich ging het allemaal nog redelijk snel. De dokter bekijkt de foto en komt erachter dat het de foto is van een verkeerde patiënt. Moureen weer in een matatu (minibusje) om de foto om te ruilen. De dokter bekeek de foto en gelukkig is het bot niet aangetast. Wat fijn! Toen de dokter de wond wilde verbinden bedacht ze dat ze nog een kweek van de wond wilde hebben. Natuurlijk is dat geen probleem. Ik was inmiddels aangekomen in het ziekenhuis. Ik betaalde de kweek. Daarna ging ik alvast naar de apotheek om de medicatie te kopen die de dokter had voorgeschreven. Moureen zou de wond laten verbinden en dan gelijk onze bonnetjes en foto terug krijgen. Ik kom terug, inmiddels was het eind van de middag en zie ze zitten op het bankje voor een gesloten deur. Er zijn verder geen patiënten. Ik vraag waar de dokter is en krijg als antwoord dat hij even weg is. Een zuster loopt er rond en we vragen of de dokter echt nog terug zou komen.

We kennen de doktoren een beetje. Wanneer ze een lege bank zien, gaan ze naar huis. Ook al wist deze dokter dat we nog terug zouden komen om de wond te laten verbinden. We hadden hier tenslotte al voor betaald. De zuster probeerde haar te bellen, maar ze nam de telefoon niet op. Ze regelde twee medische studenten, die verzorgde de wond. Onze bonnetjes en foto konden ze niet vinden. We moeten dus een keer terug om deze op te halen. Ach ja, je gaat er een beetje aan wennen, maar wat een armoede die overheidsziekenhuizen. Gelukkig heeft onze patiënt wel zorg ontvangen en we gaan volgende week weer terug voor de uitslag van de kweek.

Goede berichten

Eind maart kunnen we heel wat patiënten ontslaan. Wat is dat gaaf om te zien! Ze zijn nu sterk genoeg om weer voor zich zelf te zorgen. Het verschil is bij sommige patiënten erg groot. Van zieke, magere mensen die geen hoop hadden tot mensen met hoop, eetlust en vooral zin in het leven! Voor dit moment zien ze ook de noodzaak in van het innemen van de AIDS remmers. We hopen dat dit zo blijft!

Voedselproject

Het voedselproject om alle patiënten 1 week eten te geven, loopt goed! we zitten al op de 43%. Blijft u steunen totdat we het hele project rond hebben? Heel hartelijk bedankt.

Vriendelijke groet,

Riejanne